Łuszczyca to choroba nieuleczalna, dlatego jeśli zauważysz u siebie jej pierwsze objawy, zacznij oswajać się z myślą, że przed tobą długa walka z nieprzyjacielem. W trakcie zmagania się z nią, zetkniesz się z wieloma pojęciami, które już teraz warto znać. Oto najważniejsze z nich:

·         łuszczyca pospolita – najpopularniejsza postać łuszczycy, której odmianę stwierdza się nawet u 90 proc. chorych na łuszczycę. W łuszczycy pospolitej skóra (najczęściej na łokciach, kolanach i głowie) pokryta jest swędzącymi zmianami w postaci srebrnobiałej łuski.

·         łuszczyca paznokci – jest często mylona z grzybicą. Do jej objawów zaliczamy m.in. żółto-brązowe plamy pod paznokciami, bruzdy i rozwarstwienia paznokci.

·         łuszczyca stawowa (inaczej łuszczycowe zapalenie stawów) – mamy z nią do czynienia wtedy, kiedy zmiany zapalne atakują stawy, często prowadząc do ich unieruchomienia.

·         proliferacja naskórka – to gwałtowne mnożenie się komórek naskórka. U chorego na łuszczycę komórki te mnożą się osiem razy szybciej niż u zdrowych osób. Taka proliferacja jest przyczyną nawarstwiania naskórka, czyli powstawania zmian przypominających łuski.

·         pierwotne przyczyny łuszczycy – według światowej sławy specjalisty od łuszczycy, doktora Michaela Tiranta, twórcy preparatów Dr Michaels są to: fenomen Koebnera, czyli występowanie zmian skórnych tam, gdzie doszło do uszkodzenia naskórka, infekcje bakteryjne i wirusowe, a także reakcje między lekami.

·         wtórne przyczyny łuszczycy – doktor Tirant zalicza do nich stres, niewłaściwą dietę, alkohol i używki oraz odwodnienie organizmu. W przeciwieństwie do pierwotnych przyczyn – wtórne nie powodują wystąpienia choroby, ale nasilają jej objawy.

·         wskaźnik PASI (inaczej indeks PASI czyli Psoriasis Area and Severity Index) – określa stopień nasilenia łuszczycy u chorego. Indeks może wynosić od 0 do 72, gdzie 0 to brak objawów łuszczycy, a 72 – maksymalne nasilenie zmian łuszczycowych.

·         remisja – okres, w którym objawy choroby nie występują przez dłuższy czas. W przypadku łuszczycy remisja trwać może nawet kilka lat.

·         leczenie farmakologiczne łuszczycy – leczenie za pomocą maści lub leków doustnych. W 70 proc. przypadków łuszczycy wystarczające okazuje się leczenie miejscowe (stosuje się wówczas maści: mocznikową, solankową, salicylową, dziegcie, cygnolinę lub maści sterydowe czy pochodne witaminy A), w cięższych przypadkach konieczne jest leczenie ogólne (z zastosowaniem między innymi retinoidów, antybiotyków lub leków biologicznych).

·         fototerapia – leczenie poprzez naświetlanie promieniami UVA i UVB, które może być poprzedzone podaniem związków fotouczulających z grupy psolarenów (wtedy mamy do czynienia z fotochemioterapią). Wykorzystuje się ją wówczas gdy leczenie zewnętrzne nie przynosi efektów.

·         dermokosmetyki – preparaty z połączenia medycyny i kosmetyki, przeznaczone do stosowania zewnętrznego. Występują w postaci np. żelu, maści, odżywki czy mydła. Posiadają właściwości złuszczające, zmniejszają zaczerwieniania, podrażnienia, likwidują świąd skóry. Ze względu na brak sterydów w składzie, mogą być z powodzeniem stosowane przez długi czas.

·         balneoterapia – metoda leczenia wykorzystująca kąpiele solankowe oraz kąpiele słoneczne, czyli opalanie. Chorym na łuszczycę szczególnie polecane się kąpiele w Morzu Martwym.

Doktor Michael Tirant, który łuszczycą zajmuje się od ponad 30 lat dowodzi, że u każdego z pacjentów objawy choroby nasilają się pod wpływem różnych czynników. W jednym przypadku decydujące znaczenie mają konkretne napoje, w innym np. składniki diety, a niekiedy zmiany skórne wzmagają się pod wpływem stosowania kosmetyków. Dlatego ważne jest, aby rozpoczynając walkę z chorobą poznać podstawowe pojęcia związane z łuszczycą, po to aby jak najlepiej zidentyfikować przeciwnika, z którym mamy do czynienia.

Opracowanie: Agnieszka Skupieńska