W trakcie XVII Zjazdu Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego eksperci z całego kraju rozmawiali na temat metod, które mogłyby poprawić ogólne wyrównanie cukrzycy w Polsce. Po raz kolejny podkreślono, że skuteczne i zrównoważone leczenie cukrzycy zależy od dostępności nowoczesnych terapii.

Cukrzyca jest przewlekłą niewyleczalną chorobą metaboliczną, charakteryzującą się wysokim poziomem glukozy we krwi wynikającym z defektu wydzielania lub działania insuliny. Osoby chorujące na cukrzycę typu I od momentu rozpoznania choroby, przypadającego najczęściej na wiek dziecięcy, do końca życia leczeni są insuliną. Cukrzyca typu II dotyczy ok. 80-85% przypadków diabetyków w naszym kraju. Schorzenie to ma charakter postępujący dlatego jego terapia wymaga stopniowej intensyfikacji, poprzez włączenie do leczenia kolejnych preparatów. Z uwagi na rozpowszechnienie i poważne konsekwencje, takie jak niewydolność nerek, powikłania sercowo-naczyniowe, stopa cukrzycowa czy upośledzenie wzroku, cukrzyca stanowi istotny problem medyczny, społeczny i ekonomiczny.

Powodzenie terapii cukrzycy to w dużej mierze wyrównanie poziomu cukru we krwi, ale przy niewielkim ryzyku niedocukrzeń i braku nadmiernego przyrostu masy ciała. Do optymalnego poziomu cukru dochodzi się stopniowo, gdyż nagłe obniżanie glikemii może doprowadzić do wystąpienia epizodów niedocukrzenia. Mimo, że liczba osób z cukrzycą stale rośnie, a kontrola cukru we krwi, jak i sama terapia, zdają się poważnym wyzwaniem dla chorych, medycyna proponuje, coraz lepsze rozwiązania terapeutyczne. Nowoczesne formy insulinoterapii obejmujące krótko- i długodziałające analogi insuliny gwarantują efektywne leczenie cukrzycy, przy minimalnym ryzyku hipoglikemii.

 „Wielu pacjentów odczuwa obawy, że insulinoterapia łączy się z trudnościami i pogorszeniem jakości życia. Naszą rolą, już na etapie rozpoznania cukrzycy typu II, jest rozwianie tych wątpliwości i przygotowanie pacjenta na kolejny etap leczenia jakim jest insulinoterapia. Współczesne modele insulinoterapii dają możliwość indywidualizacji terapii zgodnie z potrzebami i możliwościami pacjenta. Możemy, działać nie tylko skutecznie i bezpiecznie, ale również utrzymywać dobry komfort życia pacjenta” – mówi dr Andrzej Paciorkowski, specjalista chorób wewnętrznych i diabetologii, koordynator ogólnopolskiego programu Szkoła Cukrzycy.

Jak podkreślali eksperci XVII Zjazdu PTD potencjał insulinoterapii nie jest jednak w pełni wykorzystywany w leczeniu polskich diabetyków. Niestety polscy pacjenci nie mają tak dobrego dostępu do nowoczesnych leków, jak chorzy na Zachodzie. W Polsce większość leków przeciwcukrzycowych nadal nie jest refundowana lub jest refundowana tylko dla wąskiej grupy pacjentów.

„Wielu chorych m.in. z przyczyn finansowych korzysta jedynie z tradycyjnych insulin ludzkich, a w przypadku ich stosowania ryzyko objawów niepożądanych, takich jak niedocukrzenia i możliwość przyrostu masy ciała występują dużo częściej, niż w przypadku stosowania nowszych insulin analogowych. Doświadczywszy niedocukrzeń pacjenci obawiając się wystąpienia kolejnych epizodów hipoglikemii, podają sobie mniejszą dawkę insuliny i wyrównanie cukrzycy się pogarsza” – komentuje prof. nadzw. dr hab. n. med. Leszek Czupryniak kierownik Kliniki Chorób Wewnętrznych i Diabetologii WUM.

Cukrzyca wymaga od pacjentów dużej samokontroli i samoobserwacji. Ponieważ jest to choroba postępująca, wymagająca stosowania coraz większej liczby leków, dostęp do możliwości terapeutycznych jakie dają obecne na rynku preparaty insulin powinien być powszechny i równy dla wszystkich pacjentów. Dzięki nowoczesnym modelom insulinoterapii, będącym standardem leczenia cukrzycy w innych krajach europejskich, pacjent nie musi podporządkowywać rytmu swojego dnia do terapii, a optymalizacja wyrównania metabolicznego przestaje być uciążliwym procesem.